De ‘Max-mania’ is een feit en dus heb ik me maar ingelezen in het levensverhaal van Verstappen en van de man die hij van heel Nederland moest verslaan. Zo leerde ik dat tegenstander Lewis Hamilton een veel zwaardere jeugd heeft gehad, dat hij kind was van gescheiden ouders en dat zijn vader bij drie bazen tegelijk moest werken om de jongen in de race-auto te kunnen krijgen. Max daarentegen groeide op in een welvarend gezin en leerde het vak van niemand minder dan zijn eigen vader. Zo op het eerste gezicht zou Hamilton dus op veel meer bijval moeten rekenen. Waarom zijn we dan zo fanatiek voor Max?
Persoonlijk heb ik nul verstand van Formule 1 en heb ik ondanks de algehele racekoorts geen seconde van de wedstrijd gezien. Wel vond ik het buitengewoon interessant de afgelopen jaren, met het verrijzen van de ster van Max Verstappen, de Nederlanders te zien veranderen in diens hartstochtelijke supporters. De furie werd me echt duidelijk toen ik in de uren van de race mijn zoontje naar zwemles bracht. De andere vaders waren blijkbaar niet voor de buis weg te slaan en de moeders die wel waren gekomen, praatten over niets anders dan de race van Max.
Vredesdorp
Het is interessant om de Max-gekte te volgen, omdat het in vergelijking met de rest van de wereld weinig nationalistische Nederland mag worden gezien als als een laboratorium voor het succes van het ‘nieuwe kolonialisme’. Met het nieuwe kolonialisme doel ik op de belangrijkste sociale gebeurtenis van de afgelopen dertig jaar, waarbij onder het mom van ‘de wereld wordt een dorp’, de machtigste culturen met de grootste expansiedrift vrij spel kregen. Dat ‘verheven’ idee, dat volkeren in dit dorp elkaar in vrede zouden ontmoeten en in elkaar zouden opgaan, heeft ertoe geleid dat de minder kapitaalkrachtige, niet machtige culturen nu op de rand van uitroeiing staan.
Het oude, linkse ideaal van de internationale solidariteit heeft jammer genoeg het veld moeten ruimen voor de globalisering van de kapitalisten en nu staan we oog in oog met de complete amerikanisering, arabisering en verchinezing van de wereld.
Om terug te komen op de rol van Nederland als het beste laboratorium voor de nieuwe wereld die men wil creëren: nergens in de wereld is er zo veel enthousiasme voor het vrijwillig opgaan in het grote geheel als in Nederland. Naast andere politieke partijen die zich sterk maken voor het opgeven van de soevereiniteit om Brussel een dienst te bewijzen, is er de vrij jonge partij Volt. Die partij, die liever vandaag dan morgen een streep haalt door alles wat Nederlands is om de superstaat EU mogelijk te maken, staat in de laatste peilingen op tien zetels.
Nederland bewijst dus dat de meltingpot niet altijd met propaganda of met dwang verwezenlijkt hoeft te worden. Kijk naar Nederland en ontdek de wil te transformeren naar de mens die op den duur verdwijnt in het totalitarisme van de dominantste cultuur en die het prima vindt dat iedereen op den duur hetzelfde zingt, hetzelfde eet, dezelfde taal spreekt, hetzelfde gelooft en dezelfde denkbeelden heeft.
Nationale eenheid
De immense liefdesuitbarsting voor de prestaties van een jonge coureur kan uiteraard niet los worden gezien van de natuurlijke blijdschap voor het succes van iemand uit ons midden. Maar het is niet alleen dat. Het is ook vertoon van grootse nationale eenheid van mensen die aanvoelen dat ze worden blootgesteld aan culturele kolonisatie. Het feest van de Nederlanders is ook het feest van het verzet. Het is de blijdschap van Nederlanders die in tijden van de culturele kolonisatie in de persoon van Max Verstappen het licht van het ‘wij-gevoel’ zien.
Deze eeuw wordt de eeuw van de redding van het klimaat. Op de achtergrond van de klimaatgevechten zullen ook ontwikkelde, democratische volkeren proberen te overleven, net als het klimaat. Gelukkig hebben we wat dat betreft belangrijke troeven in handen: de universaliteit van onze wetten, onze vrije vrouwen, de autonomie van onze kinderen. De energie en de schoonheid die dankzij de vrijheid van het individu en de ratio in onze wetten is vrijgekomen, is ons beste wapen in deze roerige jaren. Daarnaast hebben we natuurlijk ook de grote blijdschap waarvan we sterker worden en die telkens in onze huizen, in de straten, in de kleedkamers losbarst als Max Verstappen, Virgil van Dijk of Sifan Hassan heeft gewonnen.
Deze column verscheen eerder bij De Volkskrant en is hier, met toestemming van en dank aan de uitgever en Erdal Balci, gepubliceerd door Vrij Links.
Vrij Links is een meerstemmig platform. Tenzij anders vermeld, spreken auteurs op persoonlijke titel.
