In het blije hoofd van de ceo was er nooit plek geweest voor het doemscenario. Of toch wel? Hadden in de loop der jaren soms toch bepaalde angsten zijn lichaam weten in te sijpelen? Hoe dan ook, de ceo had verschrikkelijk gedroomd. En het onregelmatig ademen hield maar aan. Het sloeg allemaal nergens op dit. Ook nog eens op de dag dat zijn bankrekening met wat miljoenen extra bonusgeld gespekt ging worden.
Hij was altijd een man van de actie geweest. Zijn motto bij iedere tegenslag was dezelfde als die van iedere voetballer na een verloren wedstrijd: ‘We gaan ons op de volgende wedstrijd concentreren.’ Moest hij zich dan nu laten verlammen door een nachtmerrie? Gelukkig voor de ceo kreeg hij na zo’n minuut jeuk in zijn ballen, hij bewoog langzaam zijn rechterhand, verhielp het verschijnsel en slaagde erin om langzaam uit zijn bed te stappen.
Voor de enorme spiegel in zijn immense badkamer testte hij zijn stralende lach, besloot dat zijn handelsmerk niet helemaal de oude was en deed met een licht trillende hand scheerschuim op zijn vingers. Hij vroeg zich af of het allemaal te maken zou kunnen hebben met het artikel dat hij in de krant van een dag geleden had gelezen? Ze schreven dat de beloning van de Nederlandse ceo’s in het afgelopen jaar met 32 procent was gestegen, terwijl de cao-lonen in het inflatiejaar maar met 2,2 procent waren gestegen.
Hij had hard gewerkt om bij de rijkste 1 procent te horen die een kwart van al het vermogen in Nederland bezit. Het was hem gelukt om niet alleen rijk te worden, maar dankzij adviseurs en lifecoaches een reputatie op te bouwen als de gedreven ceo die een ‘mensenmens’ was gebleven. In de spiegel keek hij nogmaals naar zichzelf, om er zeker van te zijn of alles wat hem maakte nog intact was. Hij zag nog steeds een man die volop genoot van zijn talrijke successen.
Wat was dan het gevoel van angst dat maar niet wegging?
Met het scheermes trok hij de eerste piste op zijn wang en dacht weer aan het krantenartikel. Het was niet zijn probleem dat tegenwoordig 2.5 miljoen Nederlandse gezinnen elke maand geld tekort kwamen om hun rekeningen te betalen. Ja, dat was het probleem van de regering. Gelukkig hielden de boven ons gestelden zoals altijd de allerrijkste bovenlaag de hand boven het hoofd. Toen hij eraan dacht wie de premier en de minister van Financiën waren, was hij weer volledig gerustgesteld. Wat een stress had hij beleefd zo vroeg in de ochtend. En zo onnodig.
Zowel de premier als de minister van Financiën hadden verklaard dat we in Nederland met zijn allen een stuk armer gingen worden en er was geen reden om te denken dat de mensen deze keer niet in hun lot zouden berusten.
De altijd vrolijke ceo begon weer oprecht te lachen in de spiegel. Hij had vier huizen, een villa met zwembad, waar hij zelf in woonde, een benzine slurpende auto voor het werk, een nog meer benzine slurpende auto voor in het weekeinde. Hij had in een jaar 200 duizend kilometer gevlogen. Met het geld dat hij op de bank had, zou hij tienduizend kinderen voor altijd uit de armoede kunnen halen. Hij deed dat niet en hoefde desondanks niets te vrezen.
Want, er was geen gebrek aan mensen die zich bekommerden om de belangen van de ceo. Laatst hoorde hij iemand op de radio voorstellen om in de toekomst een puntensysteem in te voeren waarmee rijke mensen vliegpunten konden kopen van de armen.
Het goede humeur was bij de ceo terug van nooit weggeweest. Hij begon zowaar te zingen in de badkamer. Hij was snel uitgezongen, omdat hij nooit teksten van liedjes kon onthouden. Hij prevelde: ‘Maak je geen zorgen, man. Je bent in balans en je bent zowel zakelijk als privé gelukkig. Er is geen gevaar.’
Toen moest hij eraan denken dat hij over een uurtje al bij de hockeywedstrijd van zijn zoon moest zijn. Het kan zijn dat hij door het afdwalen van zijn gedachten niet oplette: een snee bij zijn keel, het bloed dat op de wasbak druppelde, de herinnering aan de verschrikkelijke nachtmerrie, het volk dat massaal in opstand kwam en in de straten verschrikkelijke leuzen scandeerde.
Zijn bloed bleef maar druppelen in de badkamer. De ceo werd onwel, hij hield zich vast aan de deurknop en riep naar zijn vriendin: ‘Anne, Anne…’
Deze column verscheen eerder in de Volkskrant en is hier, met dank aan de uitgever en aan Erdal Balci, overgenomen.
Foto: Kalinovski via Depositphotos
Vrij Links is een meerstemmig platform. Tenzij anders vermeld, spreken auteurs op persoonlijke titel.
