De bewering dat antisemitisme hand over hand toeneemt ‘vanwege Israël’s optreden tegen de Palestijnen’ alsmede dat antisemitisme zal afnemen als dat land ‘zich gedraagt’ doe ik af als complete drogreden. Haat tegen Joden is namelijk duizenden jaren oud. De vraag is en blijft waar dit toch vandaan komt. Met andere woorden: wie was de ‘eerste antisemiet’ en wat dreef hem?
Antisemitisme loopt als een rode draad door de geschiedenis. Al in de klassieke oudheid zien we Jodenvervolgingen: door farao’s, oude Grieken, Romeinen, Perzen, Babyloniërs, en, in een latere periode, door inquisiteurs, nazi’s, fascisten en communisten. Zij hebben serieuze pogingen ondernomen het Joodse volk het leven zo onaangenaam mogelijk te maken of erger: hen van de aarde te doen verdwijnen. Dit laatste is echter niet gelukt.
Pikant detail: bovengenoemde volkeren en systemen zijn zélf opgehouden met bestaan, of ze spelen geen rol van enige betekenis op het hedendaagse wereldpodium. Het lijkt wel bijna een waarschuwing met als cynische vraag: wie volgt?
In de middeleeuwen kregen Joden (zogenaamd ‘Godsmoordenaars’) de schuld van pestepidemieën: zij zouden de bronnen hebben vergiftigd. Het aantal slachtoffers lag bij hen namelijk vele malen lager dan bij niet-Joden. Strikt-religieuze Joden houden zich sinds mensenheugenis aan strenge voedsel- en hygiënewetten. Waarschijnlijk heeft dit velen van de Zwarte Dood gered. Maar de eerste complottheorieën en pogroms dienden zich spoedig aan. De Joden werden gehaat vanwege hun religie.
De nazi’s gingen een stapje verder. Zij voegden hun rassentheorieën toe. De blanke, blauwogige, blondharige edelgermaan was immers uitverkoren om de wereldbevolking te leiden. Alle andere rassen moesten zich maar onderwerpen. Het meest verachtelijke ras van allen was het ‘Joodse ras’. Dat moest verdwijnen, punt. De Joden werden nu niet alleen vanwege hun religie gehaat, maar ook vanwege hun ‘ras’.
Tegenwoordig kennen we de staat Israël, een tehuis waar niet alleen Joden maar al haar inwoners de vrijheid en veiligheid genieten om zonder uitgelachen, bespuwd of belaagd te worden, openlijk te mogen zijn wie zij zijn: van streng religieus tot ultra-liberaal, of juist vrijzinnig seculier.
Van het beleid van de regering Netanyahu met betrekking tot de Palestijnse kwestie kan en mag iedereen van alles vinden en zeggen. In Israël zelf wordt die kritiek overigens ook volop geleverd. Zo nu en dan stapt er een of andere prominent boos op om zijn eigen clubje op te richten.
Kritiek, hoe scherp ook, op het beleid van ‘Bibi’ en zijn kabinet heeft naar mijn idee dus niets met antisemitisme te maken. Kritiek op het beleid van een staat, welke dan ook, wil naar mijn idee zeggen dat zij als geheel wordt geaccepteerd.
Maar een staat haar bestaansrecht (willen) ontnemen of ontkennen, is een teken van pure vijandschap ten opzicht van de mensen die daar wonen.
Wat mij opvalt is de oplaaiende agressie tegen Joden in heel Europa (dus ver buiten Israël woonachtig) als in dat land botsingen met Palestijnen plaatsvinden. Vreemd eigenlijk. Joden zijn weliswaar verbonden met Israël, via zaken, familie en vrienden of emotioneel, maar zij hebben nul komma nul invloed op het regeringsbeleid, en hoeven daar dus ook géén verantwoording over af te leggen.
Aanslagplegers en belagers geven vaak aan dat ze hun daad ‘voor het lot van Palestijnen’ hebben verricht. Op een dergelijk ‘motief’ wordt zo nu en dan vanuit mainstream kringen ‘begripvol’ gereageerd.
Nu worden Joden gehaat/afgerekend ‘vanwege Israël’, een land waar zij niet eens wonen. Religie en ras zijn inmiddels gepasseerde stations, maar met één belangrijk verschil: het woord ‘Jood’ wordt in bepaalde kringen langzaam maar zeker door ‘zionist’ vervangen.
Dat klinkt wat netter, én is wel zo salonfähig.
Foto via Pixabay
Vrij Links is een meerstemmig platform. Tenzij anders vermeld, spreken auteurs op persoonlijke titel.
