Ondanks alle kritiek die ik heb op links, gaat er gelukkig ook een heleboel wél goed. Zo werd in Groningen vorige week een posteractie van Femmes for Freedom gelanceerd door Glimina Chakor, wethouder van GroenLinks. Eerder liet Tweede Kamerlid Nevin Özütok van diezelfde partij al weten achter de actie #RedDeVagina van FFF te staan. Ook SP-leider Lilian Marijnissen sprak haar steun uit, terwijl collega Jasper van Dijk Kamervragen stelde.
Keklik Yücel heeft zich in het verleden als PvdA-Tweede Kamerlid hard ingezet voor de onderwerpen waar FFF voor strijdt. En ook linkse Kamerleden als Kathalijne Buitenweg, Zihni Özdil (beiden GroenLinks) en Sadet Karabulut (SP) praten niet met meel in de mond als het gaat om religieus of cultureel gemotiveerde onderdrukking.
Daar sta je dan, met je ‘Vrij Links’. Wat wil je nou nog meer?
Maar ‘links’ bestaat in Nederland niet alleen uit Kamerleden en wethouders. Links is een maatschappelijke stroming waar ook lokale partijen, actiegroepen, media, opiniemakers, denktanks en andere spelers onder vallen. En daar valt wel degelijk nog een hele wereld te winnen.
Neem het artikel Hoe Fidan Ekiz en Afshin Ellian valse tegenstellingen creëren, een bijdrage van René Romer op het ‘progressieve’ opinieplatform Joop.nl. Romer is eigenaar van TransCity, een ‘bureau gespecialiseerd in multiculturele marketing’. Zijn organisatie heeft opdrachten uitgevoerd voor onder andere de gemeenten Amsterdam, Rotterdam en Den Haag, voor de Koninklijke Bibliotheek, de NOS, de NPO, diverse ministeries en nog vele andere opdrachtgevers.
Romer verwijt opiniemakers Fidan Ekiz en Afshin Ellian dat ze ‘keer op keer valse tegenstellingen creëren met hun suggesties dat rechts Nederland opkomt voor vrouwenrechten en links Nederland al haar principes over boord gooit zodra het moslims betreft’. Hij stelt: ‘Fidan en Afshin zitten mentaal vooral in Turkije en Iran’ en zijn ‘geneigd de strijd tussen islamisten en secularisten in Turkije en Iran naar de lage landen te verplaatsen’. In tegenstelling tot iemand als Tunahan Kuzu, schrijft Romer, die ‘of je het nu met [zijn] opvattingen eens bent of niet, primair Nederlandse politiek [bedrijft] – over vraagstukken in de Nederlandse samenleving en vanuit een Nederlandse context’.
Pardon!?
Tunahan Kuzu!? Dé Tunahan Kuzu die op de Turkse televisie zijn collega-Kamerleden met Turkse achtergrond ter verantwoording roept!? Terwijl diezelfde Kamerleden door pro-Erdogan-media als ‘landverraders’ worden weggezet?
Los van de vraag of je Ekiz en Ellian gelijk kunt stellen – de wijze waarop ze zich in het debat laten horen verschilt nogal – ziet Romer niet dat de strijd tussen secularisten en islamisten in Nederland al decennialang plaatsvindt. Het is niet Ekiz die pro-Erdogan-demonstraties in Nederland organiseert. Het is niet Ekiz die allerlei religieuze en extreemrechtse organisaties voor de Turkse diaspora in Nederland heeft opgezet en gefinancierd. Het is niet Ekiz die vanuit Turkije probeert Turkse Nederlanders in het gareel te houden. Noch is het Ellian die Iraanse Nederlanders met spionnen in de gaten houdt en eventueel zelfs overgaat tot moord.
En kijk ook eens naar de ‘poldersalafisten’ die ‘razen en tieren’ over het stenigen van overspelige vrouwen, het van flatgebouwen gooien van homo’s en doden van afvalligen – ze ‘gematigd’ noemen omdat ze deze regels niet in de praktijk brengen, legt de lat wel érg laag, te meer omdat ze wel degelijk intimiderend genoeg zijn om anderen ervan te weerhouden hun grondrechten uit te oefenen.
Anders dan Romer doet voorkomen, is er voor mensen als Fidan Ekiz en Afshin Ellian dus wel degelijk genoeg aanleiding om zich uit te spreken. Dat is niet makkelijk, zo beschrijft Ekiz in haar boekje ‘Hoe lang nog zwijgen’ uit 2016:
‘Ik ben een populist en xenofoob als ik moslims oproep de aanslagen op Charlie Hebdo te veroordelen. Ik ben een beledigde Turk wanneer ik mijn zorgen deel over het oprukkende racisme en xenofobie: ‘Ach, neem het niet zo persoonlijk.’ Ik ben een Gutmensch als ik mij uitspreek over hulp aan vluchtelingen. Want ben ik nou zo dom dat ik niet begrijp dat we met die vluchtelingen ook IS-strijders binnenhalen? En waarom huil ik toch om dat jongetje dat de oorlog ontvlucht in die Warchild-campagne?’
Klinkt dit als iemand die, zoals Romer het schrijft, ‘de kant [heeft] gekozen van islamvijandige partijen als VVD, Leefbaar Rotterdam, FVD en PVV’? Is dit iemand die ‘geen enkele neiging heeft tot welke nuancering ook’? Die zelfs is ‘geradicaliseerd’?
Als tegenpolen van Ekiz en Ellian voert Romer twee anonieme ‘feministische moslimvrouwen’ op. Zij zijn volgens hem seculier, maar hebben toch op DENK en NIDA gestemd vanwege het racisme en de ‘onderdrukkingsmechanismen’ dat zij hebben ervaren in de Nederlandse samenleving. Van deze anonieme vrouwen citeert hij de beschuldiging dat Ekiz en Ellian de ‘onuitputtelijke drang’ hebben ‘bij de witte elite te mogen horen’.
Het is een ‘argumentum ad hominem’, een drogreden: gepsychologiseer over eventuele persoonlijke beweegredenen die je kunt bewijzen noch ontkrachten. Zo hoef je degene die je bekritiseert niet meer serieus te nemen. Het is een beschuldiging die mensen die hun ‘eigen’ islamitische gemeenschap bekritiseren continu voor de kiezen krijgen: ze zijn ‘sellouts’, ‘uncle Toms’, ‘huismoslims’, ‘nestbevuilers’, ‘native informants’ of ‘landverraders’. Het is een methode om het debat te vergiftigen, vergelijkbaar met een autochtone Nederlander landverrader noemen als die tegen Zwarte Piet is, of iemand ‘zelfhatende Jood’ noemen als die Israël-kritiek uit.
Het telt niet meer of een argument hout snijdt of niet, degene die het argument aandraagt is persoonlijk verdacht. Erger nog, er wordt ontkend dat Ekiz en Ellian integer zijn; ze nemen volgens deze beschuldiging niet een positie in omdat ze een aantal observaties hebben gedaan en daar vervolgens de voor hun meest logische conclusie uit hebben getrokken, maar omdat ze ergens bij willen horen – ten koste van anderen.
Zegt het iets over ‘links’ dat de stemmen van een kritische Turks-Nederlandse en een kritische Iraans-Nederlander uitgewist worden door de eigenaar van een ‘etnomarketing-bureau’, een bureau dat diversiteitstrainingen geeft aan ‘tientallen organisaties; van Rabobank tot ING, van NOS tot TNT, van T-Mobile tot Telfort en Heinz’, iemand die continu Ekiz en Ellian als ‘biculturele opiniemakers’ aanspreekt op hun achtergrond? Zegt het iets over ‘links’ dat dit verhaal enthousiast wordt gedeeld door Theo Brand, hoofdredacteur van het magazine van de religiewerkgroep De Linker Wang van GroenLinks; door de Diemense afdeling van de SP?
Of zegt het vooral iets over een bredere verwarring, zowel bij links als bij rechts? Namelijk, zoals Kai Pattipilohy en Heleen Cousijn van maatschappelijk innovatiebureau Diversion het beschrijven, de aanname ’dat Nederlanders met een migratieachtergrond massaal de behoefte aan een conservatieve levensstijl delen’? Met als gevolg, schrijven ze, ‘een selectieve bescherming van de grondrechten van migrantenvrouwen en homo’s en van migranten die niet of gematigd religieus door het leven willen gaan. En een zeer diffuse boodschap in het debat over integratie en botsende waarden.’
Die diffuse boodschap is zeker niet aanwezig bij heel links, zoals Chakor, Özütok, Marijnissen, Van Dijk, Buitenweg, Özdil en Karabulut laten zien. Toch ligt er wel degelijk een opdracht voor de linkse partijen en progressief Nederland om te zorgen dat die boodschap veel minder diffuus wordt. Want er is nog veel te veel verwarring, zoals de aanval op Ekiz en Ellian duidelijk maakt.
Links, sta daar tegenop en laat er geen misverstand over bestaan dat je de strijd tussen seculieren en islamisten serieus neemt – het is namelijk een strijd die óók in onze samenleving plaatsvindt. Sta op tegen de dwang om een conservatieve levensstijl aan te nemen. Sta op voor ieders recht, ongeacht achtergrond, om zich heel hard uit te spreken tegen die dwang én tegen die levensstijl; laat je niet afschrikken door de beschuldiging dat verzet het monopolie van een ‘witte elite’ is.
Dát is het geluid dat ik graag van links zou horen. Luid. Duidelijk.
Vrij Links is een meerstemmig platform. Tenzij anders vermeld, spreken auteurs op persoonlijke titel.
