Maastrichtenaar Abakoula Argalaless groeide op in het dorp Inadougoum, aan de rand van de woestijn in Niger. In 2007 richtte hij de stichting Aman-Iman op, ‘water is leven’. De stichting zet zich met succes in voor onder meer landbouw- en waterprojecten voor schoon drinkwater, in Inadougoum en twaalf andere dorpen.
De coronacrisis en met name de enorme economische terugslag ervan komen extra hard aan in deze regio. De stichting vraagt dringend hulp.
‘Wij houden ons hart vast en zijn zeer bezorgd om onze vrienden en familieleden in Niger,’ schrijft u op de site van Aman-Iman. Wat is er nu het allermeest nodig?
‘De hoogste nood is nu voedselgebrek. Op dit moment heeft de lockdown in deze regio de mensen erger getroffen dan corona zelf. Mensen moeten verplicht thuisblijven, ze hebben geen inkomen, helemaal niets. Niet kunnen werken is voor hen een catastrofe. Daardoor dreigt er nu echte hongersnood. In het begin van de coronacrisis hebben we watertanks, zeep, ontsmettingsmiddelen, handschoenen gestuurd. Nu zijn we een actie gestart voor voedselpakketten. Dit is wat mensen nu het hardste nodig hebben.’
Is de oorzaak de lockdown in Niger of de wereldeconomie die is stilgevallen?
‘Allebei. En daarbij zijn er in Niger heel veel vluchtelingen onder meer uit Mali, uit Libië, uit Nigeria. Niger heeft het zelf moeilijk er bovenop te komen en het wordt ook bedolven onder de problemen van omringende landen. Uitkeringen zijn er niet. De regering probeert wel voedsel te verdelen, maar dat lukt niet voor het hele land. Het is veel te weinig voor iedereen.’
Hoeveel mensen proberen jullie vanuit Maastricht te helpen?
‘We steunen dertien dorpen, met in totaal ongeveer 15.000 gezinnen. We sturen geld dat we inzamelen naar onze partner, de lokale NGO Idela. Niet alles is meer te krijgen en de prijzen stijgen, maar voedsel zoals bonen, olie, rijst of pinda’s zijn nog te koop.
‘In het begin van de stichting hebben we ook vrachtwagens met hulpgoederen gestuurd, bijvoorbeeld een keer een truck vol ziekenhuisbedden. Maar het transport is ingewikkeld en kost veel geld. Bovendien merken we dat mensen daar met hetzelfde geld tien keer zo veel kunnen kopen als wij hier kunnen doen.’
Wat is er nu nodig en hoe kunnen we allemaal helpen?
‘We hebben nu een project, begroot op 37.000 euro, waarmee we proberen om dertien dorpen voor de komende drie maanden van voedsel en andere dagelijkse benodigdheden te voorzien. Om deze crisis te overleven. Het fonds van de Wilde Ganzen heeft 16.000 euro gefinancierd. Het Elisabeth Strouven Fonds hier in Maastricht financiert ook een gedeelte. Daarnaast hebben we van verschillende vermogensfondsen en van NGO Idela geld ontvangen. En daarnaast hebben we ruim 4000 euro aan particuliere giften gekregen.
‘We hebben nu nog 2.500 euro nodig. Sommige andere fondsen wilden alleen bijdragen als er vanuit een bepaalde gezindte werd ingezameld. Maar wij geven steun aan iedereen. Ik ben zelf Touareg, maar in deze dorpen wonen mensen van acht verschillende etniciteiten en wij zijn er voor iedereen. Christenen, moslims, allemaal.’
U zegt dat Niger harder is getroffen door de crisis dan door corona zelf, als gevolg van wereldwijde keuzes?
‘Een deel van de wereld is nu geconcentreerd op corona. Maar er zijn delen van de wereld die door deze crisis nog veel ergere problemen hebben dan corona zelf. Door het wereldbeleid worden ook deze landen gedwongen tot een lockdown. In Niger zijn weinig gevallen van corona en nu is de crisis al zo groot. We houden ons hart vast. Als corona nu ook nog echt uitbreekt, dan is het helemaal gedaan.’
Wat zegt u tegen mensen die nu misschien denken, ‘ja, maar we hebben het zelf nu ook moeilijk in Nederland’?
‘Ik zou willen dat mensen hier beseffen hoe mensen in andere landen deze crisis moeten proberen door te komen. Zonder werk, zonder geld, zonder eten. Op social media reageren sommige mensen boos op onze oproep, omdat ze vinden dat we voor Nederland moeten inzamelen. Maar hier hebben we nog uitkeringen, en je kan hier zelfs met je telefoon nog eten bestellen.
‘Dat moet ik soms echt hard verbijten. Want ik ben er opgegroeid en ik weet hoe erg het daar is, als het crisis is. Mijn oma zei altijd, ‘je weet niet wat ‘lekker’ is tot je een week niet gegeten hebt’.’
Meer lezen over de direct nodige hulp door stichting Aman Iman en doneren kan hier
Vrij Links is een meerstemmig platform. Tenzij anders vermeld, spreken auteurs op persoonlijke titel.
