Er was eens een bekend nummer van een band. Die band heette The Scene; het nummer heet Waar Zijn De Helden. Deze week is in Nederland gebleken dat een held heel wat anders is geworden dan wat de zanger van The Scene in zijn liedje bedoelde.
Vandaag zijn helden mensen die beroemd zijn omdat ze beroemd zijn. Mensen met duizenden volgers op YouTube en Insta. De powervrouwen van Opzij, de topmannen van bancaire instellingen en de overjarige voetbaldeskundigen mogen natuurlijk niet ontbreken; evenmin de knuffelcriminelen in de EBI. Onze helden zijn tegenwoordig degenen die het hardst schreeuwen op Twitter. Mensen met een overontwikkeld gevoel van ergens recht op hebben. Mensen die stennis schoppen bij praatprogramma’s.
Alles waarin een klein land groot kan zijn. Een land waar het zo goed gaat, dat de dagelijkse wonderen een sleur zijn geworden.
Daarom: toen er deze week een man, een vreemdeling, eventjes in Nederland op bezoek was, heeft er binnen de Tweede Kamer geen haan naar gekraaid. En waarom zou de haan kraaien? Het was alleen maar een Afrikaanse man. Een man die in 1999 eigenhandig een ziekenhuis in zijn land van herkomst heeft opgericht. Een wereldwijd expert die een heel nieuw medisch specialisme heeft ontwikkeld en tot kunst heeft verheven.
Een man die dagelijks iets uitzonderlijks doet waar andere mensen hun hele leven alleen maar van kunnen dromen: vrouwen hun eigenwaarde teruggeven. Een arts die met gevaar voor zijn eigen leven dagelijks het leven van anderen redt. Een man die duizenden vagina’s welke kapot zijn verkracht door andere mannen, herstelt.
Blijkbaar is het herstellen van kapotte vagina’s niet stoer, als het om kapotte lichamen van de armste mensen ter wereld gaat. Kapotte vagina’s, kapotte levens van analfabeten, van ongeschoolde vrouwen. Mensen die economisch geen gewicht in de schaal kunnen leggen. Geschonden lichamen van duizenden stemloze niemanden uit een niemandsland. Wegwerp-mensen. Dat verklaart misschien de schandalige onverschilligheid en het gebrek aan fatsoensnormen van onze Nederlandse volksvertegenwoordigers van de Tweede Kamer, toen dr. Denis Mukwege bij hen op bezoek kwam.
Tegen dr. Mukwege wil ik namens Nederland zeggen dat het me diep spijt; vanuit de grond van mijn hart, dat wij zo arm zijn geworden in onze welvaart; zo blind zijn geworden van onze zelfingenomenheid, dat wij uw licht niet hebben waargenomen.
Het spijt me, dr. Mukwege, dat wij niet meer weten wat wonderen zijn. Wij zijn zo klein gekrompen dat we niet meer in staat zijn om een groots individu te erkennen. Mijn respect en liefde voor u vallen in geen enkele taal te omschrijven. U bent een licht in de duisternis van de wereld.
U bent de zoon van alle moeders. De broer van alle zussen en de vader van alle meisjes aan wie een afschuwelijk onrecht is aangedaan. Hoeveel mensen kunnen nog met geheven hoofd zeggen dat ze werk doen dat er werkelijk toe doet? Hoeveel mannen kunnen opstaan en belangeloos hun leven op het spel zetten; klappen en kogels en kapmessen incasseren voor stemloze vrouwen die niets en niemand hebben? Hoeveel mensen weten nog wat helden zijn? Waar zijn de helden, vraagt de zanger van The Scene, keer op keer.
Denis Mukwege is een held van het zuiverste kaliber. Volksvertegenwoordigers, ga je schamen en je haren uit je hoofd trekken. Nederland heeft een grote kans gemist.
Foto: Benjamin_Duerr voor Dr. Mukwege Foundation
Vrij Links is een meerstemmig platform. Tenzij anders vermeld, spreken auteurs op persoonlijke titel.
