De homo trekt met zijn bloed en zijn dood de grenzen van de nieuwe wereldorde

Na de val van de Berlijnse Muur hebben we vele jaren rondgevaren als verdwaalde schepen zonder ooit ergens aan te meren. In een wereld waar geen eenheid kon zijn omdat de culturele en politieke verschillen nog lang niet zijn overbrugd, heeft de mensheid als het water van omgeleide rivieren, tijd nodig gehad om een weg naar de zee te vinden. Maar nu is het zover en worden de contouren van de nieuwe wereldorde langzaam zichtbaar. De nieuwe generatie rangschikt de wereld volgens een heel andere maatstaf dan de eerdere generaties deden en is daarin uniek. De kampen worden nu niet gevormd door de ideologieën die gemeenschappen en landen aanhangen, maar door hun houding jegens de lhbti-mensen. De grenzen die door de nieuwe kampen lopen, hebben daarom alle kleuren van de regenboog.

Een korte blik op de gebeurtenissen van de laatste weken volstaat om te constateren dat de lhbti-beweging veel meer is dan de strijd voor de rechten van een minderheid. De Europese Unie, de grote bedrijven, de mensen op straat, de voetballers op het veld… Iedereen maakte een vuist tegen de Hongaarse premier Victor Orbán die een anti-homowet heeft gemaakt. Als Europeanen hebben we de Hongaren duidelijk gemaakt dat alle fouten, alle branie, alle pesterijen van hun premier te verteren was, maar dat als ze aan lhbti-rechten komen, zij niet meer bij ons horen.

De homobeweging heeft dus de nodige orde geschapen in een chaotische wereld. In de jungle van de postmoderne wereld sneuvelden de sociologische definities van systemen, regimes, gemeenschappen bij bosjes, maar de puzzelstukjes vallen wel keurig op hun plaats zodra de door religie, traditie, cultuur en totalitarisme onwenselijk geachte genders om de hoek komen kijken. Met andere woorden: de lhbti-persoon verenigt als geen ander de autocraat, de fundamentalist, de ultrarechtse, de feodaal. Als je het mij vraagt een bonte massa die is herrezen uit de as van het fascisme van de vorige eeuw met een onbetwistbare gemene deler: hun weerzin jegens de ‘homo’.

De lhbti-persoon maakt dus onzichtbare ideologische en politieke grenzen zichtbaar en dat doet die met pijn, tragedie, angst, verborgen identiteit, bloed en dood in zijn tere lijf. Hij hangt aan hijskranen, hij wordt in verlaten straten doodgestoken door familieleden, hij veinst een leven lang heterogevoelens, wordt afgestoten, genegeerd en zelfs in het hart van een land als Nederland zo vaak geslagen en gepest dat hij in eenzame kamers de dood tegemoet gaat.

Ik heb het dan over Saï̈d Zankoua, zoon van Marokkaanse ouders in de Utrechtse wijk Kanaleneiland. Hij werd zich gewaar van zijn homoseksuele gevoelens en kwam er daarmee ook achter hoe krachtig het fascisme was dat hem omringde. Omdat hij van mannen hield, werd hij door zijn eigen familie en kennissen zo vaak geslagen dat hij op den duur epilepsie ontwikkelde. Een keer bracht de familie hem naar Frankrijk met het doel zijn ‘onreine’ gevoelens door een islamitische geestelijke uit zijn lijf te laten drijven.

Hij werd daar mishandeld door een charlatan, de jongen schreeuwde het uit van de pijn, maar iedereen was opgelucht omdat de boze geesten blijkbaar zijn lichaam hadden verlaten. Terug in Utrecht zocht Saïd zijn toevlucht in een afgezonderd appartement in de wijk Overvecht. Maar ook daar wisten zijn kwelgeesten hem te vinden. Ze sloegen hem, zetten zijn foto’s op sociale media en waren klaar met hun werk toen de prachtige Saïd vorig jaar op 30-jarige leeftijd, moederziel alleen, vermoedelijk aan de gevolgen van epilepsie overleed in zijn huis.

Ik kon niet anders dan een column, waarin ik wereldorde en geopolitiek ging bespreken, onderbreken omdat we in het seizoen zitten waarin Saïd de dood vond. Ik fiets soms in de wijk waar hij voor altijd de ogen heeft gesloten en het is alsof de wind in mijn haren zijn zachte hand is die dertig jaar lang naar liefde heeft gehunkerd. Overal klap­rozen dit voorjaar. Overal zijn adem die de klaprozen doet buigen voor de schoonheid van de mooie jongen.

Maar goed, ik schreef dus dat een nieuwe wereldorde tot stand komt. Dat een deel van de wereld zich terugtrekt om dankzij de rechten, de vrijheid en het geluk voor homo’s een stevig fundament te leggen voor een systeem waarin de wil van het individu boven alle religie, cultuur, ideologie, feodalisme en traditie staat. De meeste mensen van de wereld zijn tegen ons. En geen gebrek aan fascisten in ons kamp, die ons onder anderen Saïd hebben ontnomen.

Deze column verscheen eerder bij de Volkskrant en is hier met toestemming van, en dank aan, de uitgever en Erdal Balci gepubliceerd door Vrij Links