Met betrekking tot de spraakmakende zaak rondom de door een racistische bende belaagde Gilly Emanuels, een hardwerkende Hilversumse onderneemster van Surinaamse afkomst, kwamen aanvankelijk allerlei hoopvolle gedachten in me op. Zullen we nou eens eindelijk hiervan leren? En wat weegt zwaarder? De rechten van het slachtoffer of die van de dader?
Gilly Emanuels, een onderneemster uit Hilversum wordt door Justitie vervolgd nadat zij slachtoffer is geworden van zeer ernstige racistische straatterreur. Ook andere vrouwelijke ondernemers – met een migratie achtergrond – werden geconfronteerd met racistische opmerkingen.
Een groep jongeren vernielde Emanuels’ ijssalon en in een video werd ze uitgemaakt voor ‘kankerzwarte’ en ‘kankernegerin’. Ze werd aangevallen en met fruit bekogeld. Een met poep besmeurde vlag werd voor de deur van de ijssalon neergelegd.
De groep jongeren terroriseerde al langer de buurt.
Politie en gemeente waren niet in staat om Emanuels en de overige ondernemers de benodigde bescherming te bieden. Emanuels voelt zich dan ook door de Politie en de gemeente in de steek gelaten.
Verzachtende omstandigheden
De burger ziet dat daders van zeden/hals/geweldsmisdrijven met alle omzichtigheid worden benaderd en behandeld. Vaak wordt, in het kader van ‘verzachtende omstandigheden’, allerlei persoonlijke informatie over de dader op straat gegooid. Misschien om de publieke opinie positief te beïnvloeden? Ik heb dat nooit begrepen …
Mevrouw Emanuels is hierin overduidelijk het getergde slachtoffer bij wie na jaren van racistische pesterijen de stoppen doorsloegen. Zij werd belaagd waar haar kind bij was en besloot het heft in eigen hand te nemen daar politie en justitie nul komma nul ondernamen. Waar zijn de verzachtende omstandigheden voor mevrouw Emanuels?
In plaats daarvan eist het Openbaar Ministerie 120 uur taakstraf tegen Gilly Emanuels, waarvan 60 uur voorwaardelijk!!
Tenenkrommend van woede om te zien hoe politie en OM dit echte slachtoffer laten stikken en haar belagers van alle kanten de hand boven het hoofd houden. De jongen werd aangemoedigd om toch maar vooral aangifte te doen, terwijl Emanuels hiervoor een afspraak moest maken!
Naar mijn idee hierom: al decennialang is de tendens om daders als ‘ook een-beetje-slachtoffer-hoor’ te beschouwen en daar moet (met nadruk op ‘moet’ want dat hebben we zogenaamd met zijn allen afgesproken) rekening mee gehouden worden.
In het optiek van de burger schijnt hierdoor dus misdaad te lonen. De neiging tot eigenrichting of goedkeuring daarvan ligt op de loer. Een begrijpelijke maar toch wel zorgwekkende ontwikkeling omdat het monopolie op geweld bij de overheid ligt.
Maar als deze overheid haar plicht om haar burgers te beschermen, verzaakt en daders er veel te vaak met een taakstraf (wat haat ik dat woord) ermee laat wegkomen …
Slachtofferzorg op de agenda
Het is dan ook mijn droom dat in de wet wordt vastgelegd dat slachtoffers van ernstige (zeden/hals) geweldsmisdrijven met gelijke gratis professionele zorg zouden worden omringd als daders.
Ook zou het meer in evenwicht zijn als er rekening wordt gehouden met de persoonlijke omstandigheden en achtergrond van slachtoffers. Als het slachtoffer, niet geholpen door de overheid, zelf terugslaat, wordt zij vervolgd als dader – maar dan ineens zónder de verzachtende omstandigheden. Dit is de wereld op zijn kop. Voor haar zouden de verzachtende omstandigheden ook moeten gelden. Dit is nu niet het geval. De dubbele maatstaf is aanwezig.
Iemand wiens veilige omgeving/fysieke integriteit ruw wordt verstoord kan behoorlijk van de samenleving vervreemd raken: angstig gedrag vertonen, kwaad, bedroefd, wantrouwend en zwaar gedesillusioneerd.
Slachtoffers worden weliswaar benaderd door slachtofferhulp, een prima organisatie, maar veelal drijvend op vrijwilligers. Deze ondersteuning valt naar mijn idee dan ook in het niet als je ziet met welke professionele zorg daders worden omringd.
Daarom zou een overheid wettelijk verplicht gesteld moeten worden om slachtoffers/nabestaanden automatisch en kosteloos alle beschikbare resocialisatie- en rehabilitatieprogramma’s aan te bieden. Net zoals dat ook bij daders het geval is. Slachtoffers moeten toch ook in de maatschappij waarvan zij vervreemd zijn, terugkeren?
Een dergelijk evenwichtig beleid kan het vertrouwen van de burger in de overheid en de rechtsstaat doen toenemen. Misschien dat mevrouw Emanuels advocaat mr. Richard Korver (één van de weinige stemmen die slachtoffers in dit land hebben) hier iets mee kan.
Foto via Pixabay
Vrij Links is een meerstemmig platform. Tenzij anders vermeld, spreken auteurs op persoonlijke titel.
