Je schijnt nog maar van tweeën een te kunnen zijn: klimaatactivist of klimaatontkenner. Maar ik ben geen van beide. Ik ben een klimaatverdringer. Dat wil zeggen, ik leef met in mijn achterhoofd best wel de aanname dat het klimaat hard op weg is onontkoombaar te veranderen, maar dat ligt daar ergens tussen “tjongejonge in wat voor tijden leven we” en “ach daar doe je niks aan”.
Het beïnvloedt me net genoeg om er wat persoonlijke keuzes mede door te veranderen. Sinds een paar jaar ben ik vegetariër (geen #SoBrave nodig, decennialange vleeseter en het is nu toch vooral voor de dieren) en ik wil nog zo min mogelijk vliegen (ik deed het toch al vrijwel nooit wegens budget en ik houd er gewoon niet zo van. De magie van reizen is voor mij ook het landschap langzaam zien veranderen).
Verder ben ik best voor meer maatregelen, snap ik ook dat we niet zonder productie en economie kunnen, denk ik dat individuele acties niet helpen zonder systeemverandering, geloof ik daarentegen ook dat elk systeem louter bestaat uit individuen, kortom ik zie alle kanten en dus vind ik eigenlijk niets.
Verdringen, dat wil ik. Het is te groot.
Elke poging om me verder te overtuigen van de ernst werkt averechts. Ik wil het niet horen. Het gaat langs me heen, ik zap weg. Ik kijk daadwerkelijk geen enkele natuurserie meer omdat er steevast met sombergestemde nadruk in gewaarschuwd wordt dat dit unieke gebied / deze schitterende habitat / dit prachtige dier op het punt staat helemaal kapot te gaan.
Lalalalalala nee ga weg.
Grond, aarde – leven
In de documentaire Kiss The Ground verwoordt acteur Woody Harrelson precies dit gevoel. “Er is zo veel slecht nieuws over onze planeet. Het is zo warm … Eerlijk gezegd: ik heb opgegeven.” En toch werkt hij mee aan deze docu. Want: “Dit is het verhaal van een eenvoudige oplossing. Een manier om onze planeet te helen. De oplossing ligt onder onze voeten: grond.”
Het is natuurlijk niet een ‘eenvoudige’ oplossing en ook deze documentaire heeft hier en daar cringewaardige momenten van Hollywoodcelebrities die het wel even komen uitleggen in Afrika. Maar dat is voer voor kniesoren.
Want Kiss The Ground geeft me hoop. Laat de schoonheid zien van zoiets simpels als de grond die we allemaal overal om ons heen zien. In de bossen, in de jungle, in de landbouw, in een achtertuintje of in de pot op je balkon. De grond – natuurlijke, goede grond – barst van het leven en voedt al het leven op aarde. Áls we ervoor zorgen.
Elke vierkante meter die we beter maken – een vliegveld teruggeven aan de natuur of een tegel eruit in je voortuin – is er eentje. Verbeteren van de natuurlijke grond werkt voor reusachtige landbouwbedrijven in de US of A en het werkt in een postzegeltuin in Nijmegen.
Het is geven, bijdragen, zorgen voor. Je mag er zelfs gewoon van genieten. En dat is een oase in een probleem dat zich vooral kenmerkt door doemscenario’s en door alles wat er niet meer ‘mag’ of ‘kan’.
Ik vrees dat ik nog steeds een klimaatverdringer ben. Het is te groot. Maar wat is Kiss The Ground goed voor mijn ziel, en – wat als we nu eens allemaal die ene vierkante meter verbeteren?
Voor meer informatie KissTheGroundMovie of kijk de hele documentaire bij Netflix
Geïnteresseerd in het klimaatdebat?
De klimaattransitie is een van de grote thema’s van onze tijd. En terecht. De vraag is niet of er een klimaatprobleem is, maar hoe we het gaan oplossen: versoberen of innoveren? Daarover gaan we woensdagavond 22 februari in debat met Maarten Boudry en Peer de Rijk tijdens onze e-salon Klimaat & welvaart. Schrijf je vandaag nog gratis in!
Vrij Links is een meerstemmig platform. Tenzij anders vermeld, spreken auteurs op persoonlijke titel.
