‘Laat ik maar met de deur in huis vallen’, zei journalist Jelte Sondij in de kleine uurtjes van de vrijdagnacht op NPO Radio 1. ‘Ik, lieve luisteraar, ben een feminist.’
Nu ben ik ook een feministe (van de oude school, niet de nieuwe, maar dat is weer een ander verhaal), dus ik spitste meteen mijn oren. Jelte vervolgde helaas met een paar kwetsende micro-agressies over stalinistische broekpakken en wapperend okselhaar. Ik wou mijn safe space al opzoeken.
Maar toen. Toen vroeg Jelte zich af waar dát dappere feminisme was gebleven.
Want deze week werd een vooraanstaand natuurkundige bij het CERN geschorst. Omdat (trigger warning) hij een opmerking had gemaakt over vrouwen die nu eenmaal wat meer van mensen houden dan van dingen.
Geschorst. Om een mening over wat vrouwen denken of doen.
Net als Jelte Sondij vraag ik me af: wat is er in godesnaam met de dappere feministes gebeurd? Wáár zijn ze gebleven? Mijn moeder (net zo’n lieve als die van Jelte, en net zo’n onverschrokken, moedige feministe) had gehakt gemaakt van zulke uitspraken van een collega, en daarna weer vrolijk met hem verder gewerkt. Sterker nog, dat deed ze haar hele loopbaan. Het was vaak nodig, toen.
Alles, alles, alles wat Jelte hier zegt, dus. En een shout out naar alle feministen m/v die wél het debat aangaan. Uit je safe space, op naar overal waar je heen wilt. Oók het CERN.
Luister hier naar de volle Honderd seconden Sjoege van Jelte Sondij.
Vrij Links is een meerstemmig platform. Tenzij anders vermeld, spreken auteurs op persoonlijke titel.
