Masih Alinejad is voor mij een van de grote feministes van nu. Met hart en ziel vecht zij voor de vrijheid van Iraanse vrouwen om zélf wel of niet voor de hijab te kiezen. Sinds de revolutie van 1979 verplichten de ayatollahs namelijk alle vrouwen in Iran de hijab te dragen, op straffe van een aantal jaren gevangenis en vaak lichamelijke mishandeling. Op straat loopt de moraalpolitie om vrouwen te controleren op de correcte dracht. Alinejad, geboren in Iran en nu wonend in de VS, is de bewegingen #WhiteWednesday en #MyStealthyFreedom begonnen om de vrouwen die hiertegen in verzet willen komen, te steunen en een platform te geven.

Binnen Iran is de repressie van het regime jegens deze activisten keihard. Maar ook buiten Iran krijgt de beweging kritiek: zo zou het volgens sommigen beter zijn als Alinejad zou stoppen met haar acties, omdat ze daarmee Iraanse vrouwen in gevaar brengt en de verdenking op Iraanse activisten laadt dat die voor het Westen werken.

Een reporter van TRT World vraagt of Alinejad zich daardoor aangesproken voelt. Haar antwoord is een resoluut ‘NO. Not at all.’ Vervolgens maakt ze in minder dan twee minuten volledig gehakt van de kritiek. Absolute kijktip.

Als je daarna nog tien minuten de tijd hebt, kijk en luister dan ook naar een ontketende Alinejad in het Europees Parlement, op 6 september 2016. Ze vertelt over haar droom om arm in arm met haar moeder, die de hoofddoek uit eigen keuze draagt, vrij door de straten van Parijs én de straten van Teheran te kunnen lopen. Daarna sloopt ze, één voor één, elk ‘ja maar’-argument van Westerse politici die zich, op bezoek in Iran, zonder protest onderwerpen aan een wet die vrouwen onderdrukt. Helaas nog steeds actueel en daarom voor mij de ultieme rant van het moment.

Marieke Hoogwout

Vrij Links lijn

Vrij Links is een meerstemmig platform. Tenzij anders vermeld, spreken auteurs op persoonlijke titel.

Vorig artikelVrij Linkse vrijdag: Burgemeester Halsema
Volgend artikel‘Vrij Links is misschien wel te links’
Marieke Hoogwout is tekstschrijver en redacteur van professie. Tegen wil en dank is ze een zwevende kiezer in het gat waar ze een consequent progressief-liberale partij zou willen vinden. Ze schrijft over politiek, (ex-)feminisme en humanisme voor Plebspraat.