Afgelopen vrijdag was ik aanwezig bij de vertoning van de Zwitserse voetbalfilm Mario tijdens de Roze Filmdagen in Amsterdam. Geen normale voetbalfilm, maar een film met het taboe homoseksualiteit in de professionele voetbalwereld als hoofdonderwerp.
Voor het zien van de film was ik een beetje sceptisch dat de film in een sprookje ging eindigen. Twee aanstormende voetbaltalenten worden verliefd op elkaar, iedereen support dit en er is niets aan de hand. Maar niets is minder waar, het was juist de emotionele en pijnlijke waarheid die in de film op indrukwekkende wijze bloot werd gelegd. Homo zijn in het mannenvoetbal is geen sprookje, je moet kiezen tussen je carrière (waar je in de meeste gevallen al van jongs af aan voor aan het vechten bent) en je hart.
Openlijk homoseksueel zijn en voetballen op het hoogste niveau? Dat gaat niet samen. In de film zie je hoe Mario verliefd wordt op medespeler Leon. Zowel de club, managers, en vader van Mario keuren deze relatie af. Beide heren wordt aangeraden niet in het openbaar samen gezien te worden, een schijnhuwelijk met een vrouw aan te gaan en zich zo mannelijk mogelijk te gedragen in het bijzijn van anderen.
Helaas aast een teamspeler op een positie in het veld en hij chanteert Mario en Leon met het lekken van hun geaardheid en relatie, wanneer zij er niet voor zorgen dat hij die plek krijgt. Leon en Mario geven hier geen gehoor aan, en dat krijgt gevolgen.
Je ziet hoe beide spelers een keuze moeten maken, voor een lange, eenzame tijd in de kast tijdens een glorieuze voetbalcarrière? Of een open, liefdevol bestaan maar voetballen in een amateurteam? De film kent geen happy end, en je mag zelf invullen hoe het met Mario en Leon eindigt. Een ding is duidelijk, er is in de mannelijke voetbalwereld nog een hoop terrein te winnen wat betreft de acceptatie van homoseksualiteit.
Het is wachten op die eerste Nederlandse voetbalspeler die uit de kast durft te komen en het taboe durft te doorbreken. Deze voetballer gaat iets veranderen voor een heleboel jonge, onzekere voetballertjes die nu wellicht het besluit nemen te stoppen met de prachtige sport omdat zij de druk van het ‘mannelijk’ zijn, de oh zo flauwe homo-grapjes en het over meisjes en seks praten niet meer aan kunnen. Deze voetballer kan een voorbeeld worden voor deze jonge voetballers.
Want hoe stellig de KNVB ook beweert dat voetbal voor iedereen is en elke vorm van discriminatie moet worden bestraft, iedereen weet dat je als homoseksuele voetballer wel heel erg sterk in je schoenen moet kunnen blijven staan wil je openlijk uitkomen voor je homoseksualiteit en blijven voetballen op het hoogste niveau.
Na afloop van de film vond er een panelgesprek plaats onder leiding van Barbara Barend. Onder andere vertegenwoordigers van de John Blankenstein Foundation, de KNVB en de Roze Règâhs waren aanwezig in het panel. Het ging onder andere over de rol van de KNVB, die beweerde het spel stil te leggen bij homofobe spreekkoren. Uit de hele zaal werd geroepen dat dit onzin was en niet gebeurde, een interessant moment. Al met al een helaas noodzakelijke avond. Ik raad je ook zeker aan de film zelf te bekijken.
Mario draait op 20 maart 2019 om 21:30 in het Westergasttheater, bij de Roze Filmdagen. Vanaf 28 maart in de bioscoop.
Vrij Links is een meerstemmig platform. Tenzij anders vermeld, spreken auteurs op persoonlijke titel.
