Soldariteit.
Het woord komt uit Rutte’s mond gerold alsof hij nooit anders gebezigd heeft. Alsof zijn hele leven in het teken staat van saamhorigheid, van een gemeenschap die sterk is door de zwakste schakel het minst te belasten. Ergens in zijn hoofd bestaat er een versie van solidariteit waaraan hij zich vasthoudt. Een versie die ook naadloos aansluit bij die andere prachtige term van zijn spindoctors: de participatiemaatschappij.
Want inmiddels weten we dat niet de wedergekeerde dagloner, de zzp’er, de krabbelaar met een flexbestaan, de chronisch onderbetaalde verpleegkundige en de chronisch overbelaste leraar de zwakste schakel zijn. Nee, zij zijn de onmisbaren. De helden voor wie wij onze handen blauw klappen. De mensen die ons de pizza en de pakjes uit China bezorgen. De mensen die onze winkelwagens ontsmetten en de vakken van supermarkten vullen tegen wil en hamsteraar in. De mensen die zonder mondkapjes probeerden onze vaders en moeders te verzorgen en nu worstelen met permanente gezondheidsschade.
Nee, de zwakste schakel is volgens Rutte de CEO van een beursgenoteerd miljoenenbedrijf. Het zijn die arme sloebers die we kennen van de Quote 500, de bijbel der schaamte. Die mannen die altijd vol zelfvertrouwen bij Harry Mens hun armzaligheid mochten etaleren voor 14.500 euro per gesprek van zes minuten.
De onmisbare helden die ik ken gaan hoogstens één keer per jaar op vakantie. De grote vakantie. Die boeken ze dan altijd ergens in december of januari, dan heb je nog keus als je snel bent. Nu kunnen niet al de onmisbaren zich dit veroorloven. Soms, zeker als ze een flexbestaan hebben, moeten ze gewoon alle centen omdraaien.
Zo’n vliegreis, zeker als je met een gezin gaat, kost voor de onmisbaren vaak minstens twee maandsalarissen. ‘Exorbitant dat ze dat er aan uit durven geven’, hoor ik u denken. Toch is het nu zo dat ze helaas hun geld moeten afgeven aan een grote groep met zwakkeren in onze maatschappij, namelijk de bestuurders en aandeelhouders van KLM. Naar dat geld kunnen ze dus nu voorlopig wel fluiten. Dat is solidair en dat verwachten wij van onze onmisbare helden. Dat ze solidair zijn met de zwakkeren.
Gelukkig komt er een tweede reddingspakket voor al die zwakke en zielige CEO’s, miljonairs en vastgoedknuffelaars, omdat het eerste reddingspakket niet genoeg was. En in dat tweede reddingspakket maakt het ook niet uit of je uit armoedeoverwegingen besloten hebt om niet jouw aandeel van de belastingen te betalen waarmee we dit land overeind houden. Dat is begrijpelijk, het kost nu eenmaal veel geld om miljonair te kunnen zijn. Ook mogen al die armlastige rijkaards nu eindelijk de sterke schouders uit hun bedrijf ontslaan om zo de arme aandeelhouders niet hun winsten te hoeven onthouden.
Dat is nu ware solidariteit.
Premier Rutte, ik weet zeker dat ergens aan het einde van deze tunnel, waar we nu met z’n allen in zitten, de Nederlander het licht zal zien, en zal snappen wat je nu echt bedoelde met ‘solidair zijn’.
Vrij Links is een meerstemmig platform. Tenzij anders vermeld, spreken auteurs op persoonlijke titel.
