Tja. Je moet er maar zin in hebben om de Democratische kandidaat te worden voor het presidentschap van de Verenigde Staten. Oppositiekandidaat in een periode dat de zittende president glanzende cijfers kan overleggen. En dat bovendien in een tijd waarin de ideeënarmoede bij de Democraten blijkbaar of schijnbaar zo hoog is dat een van de eigen voorvrouwen uit machteloosheid de speech van de opponent verscheurt.
Het klopt. De Democratische partij in Amerika is niet meer the party of the people. Thomas Frank laat dit in Listen liberal prachtig zien. Republikeinen vertegenwoordigen de top-1% in Amerika en handelen in hun belang. De Democraten vertegenwoordigen pakweg de top-10%. Met andere woorden, wil het voor the people echt wat uitmaken om naar de stembus te gaan, dan hoop ik op een kandidaat die de nu tamelijk stemloze wil dienen: het overgrote deel van het land dat elke macht ontbeert en nu nauwelijks vertegenwoordigd wordt.
Maar goed, hier lijkt het nauwelijks om te gaan. De voorverkiezingen worden nu al overschaduwd door randzaken: een poging tot impeachment van de zittende president en recent het verscheuren van de State of the Union van Trump door Pelosi. Randzaken die laten zien dat de Verenigde Staten politiek gezien volledig gepolariseerd zijn. Ook laat het zien dat er bij de Democraten ogenschijnlijk weinig inhoudelijk tegenwicht kan worden geboden aan de Republikeinen. Een echt verhaal is nodig.
Allereerst die enorme polarisatie. De suggestie bij de presidentsverkiezing is dat de Democraten en de Republikeinen tegen elkaar strijden om de gunst van dezelfde kiezer. Dat is echter al lang niet meer het geval. Kiezers in de VS staan geregistreerd als Republikein of Democraat. Tot pak ’m beet vijfentwintig jaar geleden werd er bij presidentsverkiezingen ook regelmatig anders gestemd. Denk aan de ‘Reagan-democraten’ of de ‘Kennedy-republikeinen’. Dit is de afgelopen decennia echter veranderd als gevolg van de toegenomen polarisatie. Democraten stemmen op de Democraten, Republikeinen stemmen op de Republikeinen. En als de kandidaat van de eigen partij hen niet zint … dan komen ze gewoon niet stemmen.
Of de Democraten de verkiezingen winnen, hangt er dus van af of het verhaal van de Democratische presidentskandidaat aantrekkelijk genoeg is om de eigen kiezers naar de stembus te krijgen. Dit lijkt alleen mogelijk met een scherp onderscheidend verhaal. En dit verhaal moet bovendien vooral aansprekend zijn voor de eigen achterban in de handvol swing states waar de verkiezingen worden beslist. Plat gezegd: de overige staten zijn niet relevant, die winnen of verliezen ze hoe dan ook.
Dan die ideeënarmoede. Nancy Pelosi liet met het verscheuren van de speech van Trump zien waarom inhoud zo van belang is. Niet alleen toonde Pelosi haar machteloosheid – ik mag hopen dat het niet in scène is gezet – nadat haar de hand geweigerd was. Ook kopieerde Pelosi Hillary Clinton. Pelosi kon haar minachting voor Trump niet langer voor zich houden. Ze kijkt op hem neer en liet dit zien. Net zoals Clinton ooit de suggestie wekte op de deplorables neer te kijken. Dodelijk. Ik geloof de bijval voor haar actie uit het Democratische kamp niet. Bijval bij gebrek aan beter.
Iets verscheuren is nooit goed. Ik denk dat er wat opgebouwd moet worden. Een nieuw en goed inhoudelijk verhaal. Make the Democrats great again.
Vrij Links is een meerstemmig platform. Tenzij anders vermeld, spreken auteurs op persoonlijke titel.
